Sankcja kredytu darmowego Kancelaria Prawna Radkiewicz
Kancelaria Prawna Radkiewicz Adwokaci i Radcowie Prawni z siedzibą w Warszawie zajmuje się zagadnieniami takimi jak sankcja kredytu darmowego (SKD). Reprezentujemy naszych klientów w postępowaniach sądowych przeciwko bankom, które nie przestrzegają przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Wygranie procesu z bankiem pozwala kredytobiorcy, który zawarł z bankiem umowę o kredyt konsumencki uzyskanie dużych korzyści finansowych. Sankcja kredytu darmowego przewidziana w ustawie o kredycie konsumenckim umożliwia bowiem rozliczenie się z bankiem poprzez dokonanie zwrotu bankowi jedynie kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu.
Umowa o kredyt konsumencki
Pod pojęciem umowy o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt, który kredytodawca w zakresie swojej działalności gospodarczej udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Warto wskazać, iż w ramach kredytu konsumenckiego może zostać udzielony kredyt w wysokości do 255.550 zł bądź równowartości tej kwoty w walucie obcej.
Przez umowę o kredyt konsumencki uważa się m.in. również:
- umowę kredytu niezabezpieczonego hipoteką, przeznaczonego na remont domu bądź lokalu mieszkalnego;
- umowę pożyczki;
- umowę kredytu udzielonego na podstawie ustawy Prawo bankowe;
- umowę o kredyt odnawialny;
- umowę o kredyt, zgodnie z którą kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a kredytobiorca zwraca kredytodawcy spełnione świadczenie;
- umowę o odroczeniu kredytobiorcy terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli wiąże się z tym obowiązek poniesienia przez kredytobiorcę jakichkolwiek kosztów.
Sankcja kredytu darmowego co to jest?
Sankcja kredytu darmowego występuje w przypadku naruszenia przez kredytodawcę co najmniej jednego z enumeratywnie wymienionych przepisów ustawy o kredycie konsumenckim i polega na tym, iż kredytobiorca zwraca kredytodawcy wyłącznie kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu, które zgodnie z umową o kredyt konsumencki przysługują kredytodawcy. Warto wskazać, iż sankcja kredytu darmowego jest możliwa po złożeniu bankowi przez kredytobiorcę pisemnego oświadczenia nie później niż po upływie roku od wykonania umowy kredytu. Złożenie powyższego oświadczenia stanowi podstawę do wytoczenia powództwa bankowi.
Sankcja kredytu darmowego ma zastosowanie również do takich umów kredytu konsumenckiego jak:
- umowa o kredyt wiązany;
- umowa o kredyt przeznaczony na nabycie określonego prawa;
- umowa o kredyt w formie odroczonej płatności;
- umowa o kredyt w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym;
- umowa o kredyt przewidująca odroczenie płatności lub zmianę sposobu spłaty.
Naruszenie obowiązków informacyjnych
Sankcja kredytu darmowego występuje co do zasady w szczególności w przypadku, gdy umowa o kredyt konsumencki nie określa:
- warunków stosowania stopy oprocentowania kredytu, jak również okresów, warunków i procedur zmiany stopy oprocentowania;
- rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania;
- całkowitej kwoty do zapłaty przez kredytobiorcę wraz ze wskazaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia;
- kosztów, w tym opłat, marży, prowizji, kosztów usług dodatkowych, np. ubezpieczeń oraz warunków, na jakich koszty te mogą ulec zmianie;
- rocznej stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego oraz warunków jej zmiany;
- sposobu, terminu i skutków odstąpienia kredytobiorcy od umowy;
- procedury spłaty kredytu przed terminem.
Błędne wyliczenie RRSO
Banki często w sposób błędny wyliczają rzeczywistą roczną stopę oprocentowania, co może w konsekwencji doprowadzić do zastosowania sankcji kredytu darmowego. Gwoli wyjaśnienia rzeczywista roczna stopa oprocentowania jest całkowitym kosztem kredytu ponoszonym przez kredytobiorcę i stanowi wartość procentową całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym. RRSO jest ustalane przez kredytodawcę bądź pośrednika kredytowego w oparciu o informacje otrzymane od konsumenta obejmujące składniki preferowanego kredytu, w tym co do okresu trwania umowy oraz całkowitej kwoty kredytu. Szczegółowe zasady obliczania RRSO zostały uregulowane w załączniku do ustawy o kredycie konsumenckim.
Sankcja kredytu darmowego jakie banki?
Sankcje kredytu darmowego przewidziana w ustawie o kredycie konsumenckim mają zastosowanie do wszystkich banków, które udzielają kredytu konsumenckiego z naruszeniem przepisów ustawy. Co więcej sankcja kredytu darmowego ma zastosowanie również wobec spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych (SKOK‑i).
Sankcje darmowego kredytu spowodowały, że obecnie m.in. wobec takich banków jak: PKO Bank Polski S.A., Alior Bank S.A., Bank Millennium S.A. oraz BNP Paribas Bank Polska S.A. prowadzonych jest wiele procesów liczonych już nie tylko w setkach, ale nawet w tysiącach spraw sądowych.
Konsolidacja kredytu a ograniczenia w zastosowaniu sKD
Warto wskazać, iż banki oferują kredytobiorcom kredyty konsolidacyjne na bardziej atrakcyjnych warunkach finansowych niż w umowach kredytu uprzednio zawartych z kredytobiorcami. W dodatku umowy kredytu konsolidacyjnego pozbawione są klauzul umownych sprzecznych z ustawą o kredycie konsumenckim. Celem banków jest jednak uniemożliwienie kredytobiorcom skorzystanie z sankcji kredytu darmowego. Należy podkreślić, iż zawarcie nowej umowy kredytu nie przesądza o tym, że kredytobiorca nie będzie mógł w przyszłości skorzystać z sankcji kredytu darmowego. Istotne jest bowiem to, czy konsument zawierając umowę kredytu konsolidacyjnego otrzymał pełną informację o skutkach takiej umowy. Nieodzowna jest w tym przypadku konsultacja z prawnikiem, który dokona rzetelnej analizy umowy konsolidacyjnej, co umożliwi kredytobiorcy podjęcie świadomej decyzji odnośnie wytoczenia powództwa bankowi.
Historia i rozwój regulacji
Warto wskazać, iż sankcja kredytu darmowego była już znana na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 20 lipca 2001 r., która została wprowadzona celem implementacji dyrektywy 87/102/EWG z dnia 22 grudnia 1986 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących kredytu konsumenckiego. Mimo uchwalenia dyrektywy 87/102/EWG okazało się jednak, że państwa członkowskie stosują wiele różnych mechanizmów ochrony konsumentów, co doprowadziło do zakłócenia konkurencji między kredytodawcami w Unii Europejskiej. W niektórych bowiem państwach członkowskich przyjęto przepisy bardziej rygorystyczne niż te przewidziane w dyrektywie 87/102/EWG. Celem harmonizacji przepisów prawnych dyrektywa 87/102/EWG została zastąpiona dyrektywą 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. Przyjęcie jednolitych regulacji w państwach Unii Europejskiej pozwoliło na swobodny przepływ ofert kredytowych dla konsumentów w różnych państwach członkowskich. Polski ustawodawca przyjął rozwiązania zawarte w dyrektywie 2008/48/WE w ustawie o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r.
Dyrektywa 2008/48/WE – regulacje unijne
Dyrektywa 2008/48/WE ma na celu w szczególności zapewnienie ochrony konsumentów przed wprowadzającymi w błąd lub nieuczciwymi praktykami, m.in. dotyczącymi reklam odnoszącymi się do umów kredytu. W tym celu Dyrektywa 2008/48/WE wprowadza szereg obowiązków informacyjnych m.in. dotyczących warunków i kosztów kredytu, rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitego kosztu kredytu. Zgodnie z Dyrektywą 2008/48/WE konsumenta należy poinformować o stopie oprocentowania kredytu zarówno na etapie poprzedzającym zawarcie umowy kredytu, przy jej zawieraniu, jak i w czasie trwania stosunku prawnego. Dyrektywa 2008/48/WE przewiduje, iż państwa członkowskie powinny ustanowić sankcje w przypadku naruszenia przepisów krajowych. Sankcje te powinny być odstraszające, skuteczne i proporcjonalne.
Wyrok TSUE w sprawie C‑714/22 i pozostałe orzeczenia
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniu 21 marca 2024 r. wydał wyrok w bułgarskiej sprawie C‑714/22, który ma istotne znaczenie również dla polskich kredytobiorców. TSUE uznał bowiem, iż koszty usług dodatkowych związanych z umową kredytu konsumenckiego powinny być uwzględnione w całkowitym koszcie kredytu oraz rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania określonych w umowie. Zdaniem Trybunału, jeśli w umowie kredytu nie uwzględniono wszystkich kosztów, wówczas umowa powinna być nieoprocentowana i bez opłat, a kredytobiorca powinien być zobowiązany jedynie do zwrotu pożyczonego kapitału. TSUE uznał również, iż klauzule umowne dotyczące usług dodatkowych nie stanowią co do zasady głównego przedmiotu umowy, a tym samym nie są wyłączone z oceny ich nieuczciwego charakteru. W dodatku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, iż mogą mieć nieuczciwy charakter postanowienia umowy dotyczące usług dodatkowych, których koszty są w sposób oczywisty nieproporcjonalne w stosunku do kwoty udzielonego kredytu.
Warto również zwrócić uwagę na wyrok TSUE w sprawie C‑321/22 przeciwko Provident Polska S.A. wydany w trybie prejudycjalnym na wniosek Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie. Powyższy wyrok jest korzystny dla kredytobiorców, gdyż Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, iż klauzula umowna dotycząca pozaodsetkowych kosztów umowy kredytu konsumenckiego może zostać uznana za nieuczciwą w przypadku, gdy przewiduje obowiązek zapłaty przez kredytobiorcę kosztów lub prowizji w kwocie rażąco nieproporcjonalnej do świadczonej w zamian usługi.
Sankcja kredytu darmowego Warszawa
Warszawa jest miastem, w którym procesów przeciwko bankom toczy się najwięcej. Nasza Kancelaria reprezentuje klientów z całej Polski, w tym również tych z Warszawy. Kredytobiorcy, którzy zawarli umowę kredytu konsumenckiego i mają wątpliwości, czy sankcja darmowego kredytu będzie miała w przypadku ich umowy zastosowanie powinni zwrócić się do prawnika celem dokonania weryfikacji. Kancelaria Prawna Radkiewicz Adwokaci i Radcowie Prawni z siedzibą w Warszawie chętnie udzieli Państwu wsparcia w tym zakresie.