Frankowicze wyroki — wyroki w sprawie kredytów frankowych

Pol­skie sądy od kil­ku lat zale­wa duża ilość pozwów wno­szo­nych przez kre­dy­to­bior­ców mają­cych kre­dy­ty tzw. pseu­do­wa­lu­to­we, tj. kre­dy­ty indek­so­wa­ne do CHF oraz deno­mi­no­wa­ne w CHF (kre­dyt we fran­kach pozew). Wśród wyro­ków wyda­wa­nych przez pol­skie sądy w 2020 r. coraz czę­ściej docho­dzi do unie­waż­nie­nia umo­wy kre­dy­tu bądź do likwi­da­cji zawar­tej w umo­wie kre­dy­tu klau­zu­li indek­sa­cyj­nej, czy­li do tzw. odfran­ko­wie­nia kredytu. 

Nota­be­ne naj­now­sze orze­cze­nia Sądu Naj­wyż­sze­go są rów­nież dla fran­ko­wi­czów korzyst­ne. Decy­du­ją­ce zna­cze­nie dla utwo­rze­nia się korzyst­nej linii orzecz­ni­czej w spra­wach fran­ko­wych miał jed­nak przede wszyst­kim wyrok Try­bu­na­łu Spra­wie­dli­wo­ści Unii Euro­pej­skiej w pol­skiej spra­wie (spra­wa Dziu­bak). Poni­żej przed­sta­wia­my aktu­al­ne ten­den­cje w orzecz­nic­twie, jakie moż­na zaob­ser­wo­wać w spra­wach doty­czą­cych kre­dy­tów fran­ko­wych, tj. kre­dy­tów indek­so­wa­nych do CHF i deno­mi­no­wa­nych w CHF.

Wyroki sądów powszechnych w sprawach Frankowiczów

W wyro­kach sądów powszech­nych wyda­wa­nych na grun­cie spraw tzw. pseu­do­wa­lu­to­wych moż­na od pew­ne­go cza­su zauwa­żyć ten­den­cję do przyj­mo­wa­nia za słusz­ną argu­men­ta­cję kre­dy­to­bior­ców. Sądy coraz czę­ściej spo­strze­ga­ją bowiem abu­zyw­ność posta­no­wień umów, w któ­rych doko­nu­je się prze­li­cza­nia zadłu­że­nia kre­dy­to­bior­ców według kur­sów walut obcych ban­ku. Kwe­stią spor­ną pozo­sta­je jed­nak usta­le­nie, jakie skut­ki mają klau­zu­le nie­do­zwo­lo­ne dla dal­sze­go ist­nie­nia umo­wy oraz moż­li­wo­ści jej wyko­ny­wa­nia po wyeli­mi­no­wa­niu kwe­stio­no­wa­nych postanowień.

Ana­li­zu­jąc wyro­ki wyda­wa­ne cho­ciaż­by przez sądy war­szaw­skie (gdzie obec­nie toczy się naj­wię­cej spraw tzw. fran­ko­wi­czów) moż­na spo­strzec istot­ne roz­bież­no­ści w sta­no­wi­skach przez nie pre­zen­to­wa­nych (fran­ko­wi­cze wyroki).

Pierw­szą gru­pą wyro­ków, jak wska­za­no na wstę­pie arty­ku­łu, są orze­cze­nia unie­waż­nia­ją­ce umo­wy kre­dy­to­we w cało­ści. Z taką sytu­acją mie­li­śmy do czy­nie­nia np. w wyro­ku Sądu Okrę­go­we­go w War­sza­wie z dnia 15 lute­go 2019 r. (sygn. akt XXV C 2577/18) czy w wyro­ku dato­wa­nym na ten sam dzień Sądu Rejo­no­we­go dla War­sza­wy – Śród­mie­ścia (sygn. akt VI C 1623/18).

Dru­gą gru­pą wyro­ków są orze­cze­nia, w któ­rych sądy uzna­jąc abu­zyw­ność posta­no­wień w zakre­sie indek­sa­cji eli­mi­nu­ją je z umów kre­dy­to­wych, pozo­sta­wia­jąc pozo­sta­łe ich zapi­sy w nie­zmie­nio­nym kształ­cie. Tak wła­śnie orzekł Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie w wyro­ku z dnia 6 lute­go 2019 r. (sygn. akt XXV C 2912/18). W takim przy­pad­ku bank jest obo­wią­za­ny do zwro­tu nad­płat, jakie kre­dy­to­bior­cy uiści­li na rzecz ban­ku w efek­cie sto­so­wa­nia indeksacji.

Wyroki Sądu Najwyższego w sprawach kredytów frankowych

Ana­li­zu­jąc dotych­czas wyda­ne orze­cze­nia Sądu Naj­wyż­sze­go odno­szą­ce się do tzw. kre­dy­tów fran­ko­wych nale­ży spo­strzec, iż w począt­ko­wym okre­sie ich wyda­wa­nia nie były one dla kre­dy­to­bior­ców korzyst­ne w peł­nym zakre­sie. Ten­den­cja ta ule­gła jed­nak zmia­nie, o czym świad­czą wyro­ki wyda­ne w 2019 r. Tytu­łem przy­kła­du moż­na wska­zać na wyrok Sądu Naj­wyż­sze­go z dnia 4 kwiet­nia 2019 r. (sygn. akt III CSK 159/17), gdzie Sąd uznał za abu­zyw­ne zapi­sy umów kre­dy­to­wych w zakre­sie indek­sa­cji odwo­łu­ją­ce się do kur­sów walut okre­ślo­nych w ban­ko­wej tabe­li. Jed­no­cze­śnie Sąd Naj­wyż­szy zaka­zał uzu­peł­nia­nia umo­wy po wyeli­mi­no­wa­niu z niej kwe­stio­no­wa­nych posta­no­wień oraz nie wyklu­czył moż­li­wo­ści unie­waż­nie­nia umo­wy w całości.

Uchwa­ły Sądu Naj­wyż­sze­go z dnia 16 lute­go 2021 r. (sygn. akt III CZP 11/20) oraz z dnia 7 maja 2021 r. (sygn. akt III CZP 6/21) pod­kre­śli­ły, iż rosz­cze­nia ban­ków oraz kre­dy­to­bior­ców w zakre­sie zwro­tu świad­czeń w opar­ciu o nie­waż­ną umo­wę kre­dy­tu są rosz­cze­nia­mi odręb­ny­mi od sie­bie (tzw. teo­ria dwóch kon­dyk­cji). Jed­no­cze­śnie w orze­cze­niu z dnia 7 maja 2021 r. Sąd Naj­wyż­szy okre­ślił począ­tek bie­gu ter­mi­nu przedaw­nie­nia rosz­czeń oby­dwu stron, usta­la­jąc, że rosz­cze­nie kon­su­men­ta roz­po­czy­na swój bieg z momen­tem dowie­dze­nia się przez nie­go o ist­nie­niu w umo­wie klau­zu­li nie­do­zwo­lo­nej, zaś dla ban­ku od dnia stwier­dze­nia nie­waż­no­ści umowy.

Wyroki TSUE w sprawach frankowych

Dotych­czas wyda­ne wyro­ki Try­bu­na­łu Spra­wie­dli­wo­ści Unii Euro­pej­skiej doty­czy­ły prze­pi­sów obo­wią­zu­ją­cych w innych kra­jach niż Pol­ska. Pomi­mo to, sta­no­wią one istot­ną infor­ma­cję, w jaki spo­sób powin­ny być inter­pre­to­wa­ne prze­pi­sy Dyrek­ty­wy 93/13, któ­ra jest waż­nym aktem praw­nym w kon­tek­ście usta­la­nia abu­zyw­no­ści wszel­kich umów zawie­ra­nych z kon­su­men­ta­mi, a w tym umów kre­dy­to­wych. Sta­no­wi­sko Try­bu­na­łu Spra­wie­dli­wo­ści Unii Euro­pej­skiej, odmien­nie ani­że­li pol­skie, jawi się jako jednolite. 

Pierwszy wyrok TSUE w sprawie polskich frankowiczów

Dnia 3 paź­dzier­ni­ka Try­bu­nał Spra­wie­dli­wo­ści Unii Euro­pej­skiej (dalej: „TSUE”) wydał pierw­szy wyrok w pol­skiej spra­wie zwią­za­nej z kre­dy­ta­mi pseu­do­wa­lu­to­wy­mi – tj. w spra­wie Dziu­bak (sygn. akt C‑260/18), któ­ry był tak bar­dzo ocze­ki­wa­ny przez kre­dy­to­bior­ców. Powyż­szy wyrok (dalej: „wyrok TSUE fran­ko­wi­cze”) jest korzyst­ny dla kon­su­men­tów, jed­no­cze­śnie sta­no­wiąc waż­ny oręż w wal­ce z ban­ka­mi. Poni­żej przed­sta­wi­my argu­men­ta­cję, jaka była przed­sta­wio­na przez TSUE w przed­mio­to­wym wyroku.

Wyrok TSUE a postanowienia umowy kredytowej

Wyrok TSUE fran­ko­wi­cze doty­czy umo­wy kre­dy­tu hipo­tecz­ne­go indek­so­wa­ne­go do CHF zawar­tej w dniu 14 listo­pa­da 2008 r. (dalej: „Umo­wa”, „Umo­wa kre­dy­to­wa”). Zasa­dy wypła­ty i spła­ty kre­dy­tu okre­ślo­ne zosta­ły w regu­la­mi­nie, któ­ry sta­no­wił część zawar­tej mię­dzy stro­na­mi Umo­wy kre­dy­to­wej. Zgod­nie z ww. zasa­da­mi wypła­ta Kre­dy­tu mia­ła nastą­pić w zło­tych pol­skich, po kur­sie nie niż­szym niż kurs kup­na walu­ty CHF obo­wią­zu­ją­cym w tabe­li ban­ku (§ 7 ust. 4 regu­la­mi­nu). Spła­ta kre­dy­tu nastę­po­wać mia­ła na pod­sta­wie auto­ma­tycz­ne­go pobie­ra­nia przez bank należ­no­ści z rachun­ku ban­ko­we­go nale­żą­ce­go do kre­dy­to­bior­ców pro­wa­dzo­ne­go dla walu­ty PLN. Prze­li­cze­nia pobra­nych należ­no­ści w PLN na CHF doko­ny­wa­ne były na pod­sta­wie kur­su sprze­da­ży walu­ty obo­wią­zu­ją­cej w tabe­li sto­so­wa­nej w ban­ku (§ 9 ust. 2 regulaminu).

Pytania prejudycjalne do TSUE w sprawie frankowiczów

Spra­wa przed TSUE zosta­ła zaini­cjo­wa­na przez Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie, do któ­re­go wpły­nął pozew kre­dy­to­bior­ców żąda­ją­cych w pierw­szej kolej­no­ści stwier­dze­nia nie­waż­no­ści Umo­wy kre­dy­to­wej przez nich zawar­tej (kre­dyt we fran­kach pozew). W toku postę­po­wa­nia sądo­we­go Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie uznał, że posta­no­wie­nia Umo­wy kre­dy­to­wej kwe­stio­no­wa­ne przez kre­dy­to­bior­ców nie wią­żą ich, ze wzglę­du na nie­uczci­wy cha­rak­ter klau­zul odno­szą­cych się do tabel kur­so­wych sto­so­wa­nych w ban­ku. Jed­no­cze­śnie zda­niem pol­skie­go sądu usu­nię­cie klau­zul uzna­nych przez nie­go za nie­do­zwo­lo­ne unie­moż­li­wi wyko­na­nie umo­wy. W związ­ku z tym Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie skie­ro­wał czte­ry pyta­nia pre­ju­dy­cjal­ne do TSUE, któ­re mają na celu ustalenie:

1. Czy moż­li­we jest uzu­peł­nie­nie Umo­wy w opar­ciu o kur­sy wyni­ka­ją­ce z zasad współ­ży­cia spo­łecz­ne­go (np. o kurs rynkowy)?
2. Na jaki moment nale­ży oce­niać skut­ki upad­ku nie­waż­nej umo­wy kredytu?
3. Czy posta­no­wie­nia uzna­ne za nie­do­zwo­lo­ne mogą pozo­stać w tre­ści umo­wy, jeże­li w chwi­li wyro­ko­wa­nia było­by to korzyst­ne dla kredytobiorcy?
4. Czy dal­sze trwa­nie umo­wy może nastę­po­wać na pod­sta­wie innych jej posta­no­wień, któ­rych abu­zyw­ność nie była kwe­stio­no­wa­na, jeże­li po wyeli­mi­no­wa­niu posta­no­wień nie­do­zwo­lo­nych z umo­wy powsta­je zobo­wią­za­nie, któ­re nie było obję­te pier­wot­nym zamia­rem stron – pyta­nie to zmie­rza de fac­to do usta­le­nia, czy może ist­nieć umo­wa kre­dy­tu zło­to­we­go opro­cen­to­wa­ne­go według sto­py Libor CHF?

(Źró­dło: https://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf;jsessionid=0913DE03449621F00598F07BEB6F5CA5?text=&docid=218625&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=7243399)

Treść wyroku TSUE w sprawie frankowiczów

Wyrok TSUE fran­ko­wi­cze wyda­ny w dniu 3 paź­dzier­ni­ka 2019 r. podzie­lił sta­no­wi­sko zapre­zen­to­wa­ne uprzed­nio przez Rzecz­ni­ka. Według TSUE to wola kre­dy­to­bior­cy jest naj­istot­niej­sza przy okre­śla­niu skut­ków stwier­dze­nia abu­zyw­no­ści jakie­go­kol­wiek zapi­su umo­wy, jeże­li więc wolą kon­su­men­ta jest stwier­dze­nie nie­waż­no­ści umo­wy to sąd nie może oce­niać czy orze­cze­nie takie było­by korzyst­ne dla kre­dy­to­bior­cy. Oce­na skut­ków stwier­dze­nia nie­waż­no­ści umo­wy w efek­cie wyeli­mi­no­wa­nia z niej zapi­sów nie­do­zwo­lo­nych powin­na być doko­ny­wa­na na dzień zaist­nie­nia spo­ru. Sąd kra­jo­wy nie jest jed­no­cze­śnie upraw­nio­ny do uzu­peł­nia­nia zapi­sów umo­wy prze­pi­sa­mi pra­wa kra­jo­we­go mają­cy­mi cha­rak­ter ogól­ny, np. poprzez odno­sze­nie się do bli­żej nie­okre­ślo­nych zasad słusz­no­ści czy zwy­cza­ju. Nad­to wyrok TSUE doty­czą­cy fran­ko­wi­czów nie wyklu­czył moż­li­wo­ści stwier­dze­nia nie­waż­no­ści umo­wy z powo­du zmia­ny przed­mio­tu głów­ne­go umo­wy w efek­cie wyeli­mi­no­wa­nia z niej zapi­sów niedozwolonych.

Wyrok TSUE jest w cało­ści korzyst­ny dla kre­dy­to­bior­ców. Sta­no­wi on istot­ną inter­pre­ta­cję prze­pi­sów pra­wa unij­ne­go, któ­re ma bez­po­śred­nie zasto­so­wa­nie rów­nież na tere­nie Pol­ski. Pol­skie sądy są więc zobo­wią­za­ne do sto­so­wa­nia pra­wa w zgo­dzie z pre­zen­to­wa­ną przez TSUE linią orzecz­ni­czą (jest to bowiem kolej­ny wyrok TSUE, któ­re­go przed­mio­tem były pyta­nia zwią­za­ne z kre­dy­ta­mi pseu­do­wa­lu­to­wy­mi). Nadal jed­nak jedy­ną dro­gą do uzy­ska­nia korzyst­ne­go dla kre­dy­to­bior­ców roz­strzy­gnię­cia jest zaini­cjo­wa­nie spra­wy sądo­wej, gdyż obec­nie ban­ki nadal nie są skłon­ne do ugo­do­we­go zała­twie­nia spo­rów ze swy­mi klien­ta­mi. W świe­tle wyro­ku TSUE oso­by, któ­re do tej pory nie pod­ję­ły decy­zji o wyto­cze­niu powódz­twa prze­ciw­ko ban­ko­wi, nie powin­ny już dłu­żej zwle­kać z pod­ję­ciem takiej decy­zji, aby przedaw­nie­niu nie ule­ga­ły kolej­ne raty kre­dy­tu uisz­czo­ne przez kredytobiorców.

Orzeczenie polskiego sądu w sprawie Dziubak

Dnia 3 stycz­nia 2020 r. pol­ski sąd, któ­ry zadał pyta­nie pre­ju­dy­cjal­new spra­wie Pań­stwa Dziu­bak, wydał wyrok, w któ­rym stwier­dził nie­waż­ność umo­wy kre­dy­to­wej przez nich zacią­gnię­tej. Zda­niem sądu zawar­te w umo­wie kre­dy­tu we fran­kach zapi­sy odno­szą­ce się do indek­sa­cji powo­du­ją, iż po uzna­niu ich za klau­zu­le nie­do­zwo­lo­ne umo­wa kre­dy­to­wa nie może być wyko­ny­wa­na. Wobec duże­go zain­te­re­so­wa­nia mediów oraz spo­łe­czeń­stwa spra­wą Pań­stwa Dziu­bak, opi­nie do spra­wy wnie­śli zarów­no Rzecz­nik Praw Oby­wa­tel­skich, jak rów­nież Pre­zes Urzę­du Ochro­ny Kon­ku­ren­cji i Kon­su­men­tów (UOKiK) oraz pro­ku­ra­tor. Wszyst­kie te orga­ny zgo­dzi­ły się ze sta­no­wi­skiem kre­dy­to­bior­ców. UOKIK pod­kre­ślił jed­no­cze­śnie, iż wyrok TSUE odno­si swe skut­ki rów­nież do innych umów, któ­re nie były nim obję­te, ale w któ­rych tak­że zna­la­zły się klau­zu­le nie­do­zwo­lo­ne. Co wię­cej zda­niem UOKiK w przy­pad­ku unie­waż­nie­nia umo­wy kre­dy­to­wej ban­ki nie mają obec­nie żad­nych pod­staw do żąda­nia jakie­go­kol­wiek wyna­gro­dze­nia od swych klien­tów za udo­stęp­nie­nie im kapitału.

Drugi wyrok TSUE w sprawie frankowiczów przeciwko Bankowi BPH S.A.

Dnia 29 kwiet­nia 2021 r. docze­ka­li­śmy się dru­gie­go wyro­ku TSUE w spra­wie fran­ko­wi­czów (sygn. akt C‑19/20), w któ­rym TSUE odpo­wia­dał na pyta­nia odno­szą­ce się do umo­wy kre­dy­tu indek­so­wa­ne­go do CHF zawar­tej z GE Money Bank S.A. (obec­nie BPH S.A.). 

TSUE sta­nął na sta­no­wi­sku, iż nie moż­na doko­ny­wać jedy­nie czę­ścio­wej mody­fi­ka­cji posta­no­wie­nia uzna­ne­go za nie­do­zwo­lo­ne, co jest bar­dzo istot­ne dla wszyst­kich klien­tów posia­da­ją­cych kre­dy­ty w BPH S.A. W takiej sytu­acji zda­niem Try­bu­na­łu całe posta­no­wie­nie umow­ne powin­no zostać uzna­ne za abu­zyw­ne. Co wię­cej, zda­niem TSUE moż­li­we jest wyeli­mi­no­wa­nie z umo­wy tak­że posta­no­wień, któ­re nie są abu­zyw­ne, lecz są nie­ro­ze­rwal­nie zwią­za­ne z posta­no­wie­niem nie­do­zwo­lo­nym. Koron­ny więc argu­ment Ban­ku BPH S.A. o zasa­dzie tzw. nie­bie­skie­go ołów­ka został w przed­mio­to­wym wyro­ku pod­wa­żo­ny w całości.

Ponad­to TSUE uznał, że kwe­stia zmia­ny nie­do­zwo­lo­ne­go posta­no­wie­nia umow­ne­go w dro­dze anek­su nie ozna­cza, że sąd nie może stwier­dzić nie­uczci­we­go cha­rak­te­ru klau­zu­li umow­nej, jeże­li kon­su­ment nie miał moż­li­wo­ści wyra­że­nia w peł­ni świa­do­mej zgo­dy na doko­na­ną zmia­nę, jak rów­nież kie­dy posta­no­wie­nie w nowym brzmie­niu tak­że nale­ży uznać za posta­no­wie­nie nie­do­zwo­lo­ne. Naszym zda­niem anek­sy do umów kre­dy­tu zawie­ra­ne przez kon­su­men­tów w Pol­sce nie wyeli­mi­no­wa­ły w peł­ni klau­zul nie­do­zwo­lo­nych zawar­tych w tych­że umo­wach. Co wię­cej, część anek­sów doty­czy­ła wyłącz­nie moż­li­wo­ści spła­ty kre­dy­tu bez­po­śred­nio w CHF, nie mody­fi­ku­jąc posta­no­wień w zakre­sie indek­sa­cji kre­dy­tu oraz ode­sła­nia do ban­ko­wej tabe­li kur­so­wej. Stwier­dze­niu abu­zyw­no­ści posta­no­wień odno­szą­cych się do indek­sa­cji zda­niem Try­bu­na­łu nie sprze­ci­wia się tak­że fakt, iż w 2011 r. weszły w życie prze­pi­sy tzw. usta­wy antyspreadowej.

Zda­niem TSUE jed­nym ze skut­ków stwier­dze­nia ist­nie­nia w umo­wie posta­no­wie­nia nie­do­zwo­lo­ne­go (obok tzw. odfran­ko­wie­nia kre­dy­tu, czy­li likwi­da­cji indek­sa­cji) może być jej unie­waż­nie­nie w cało­ści, jeże­li taką moż­li­wość prze­wi­du­ją prze­pi­sy pra­wa kra­jo­we­go. To sąd pol­ski zatem, dzia­ła­jąc z urzę­du powi­nien w spo­sób obiek­tyw­ny usta­lić, czy w danym sta­nie fak­tycz­nym stwier­dze­nie nie­waż­no­ści będzie mogło zostać zasto­so­wa­ne. Nad­to powi­nien on poin­for­mo­wać kon­su­men­ta o skut­kach wyni­ka­ją­cych ze stwier­dze­nia nie­waż­no­ści umowy.

Wyroki a stanowisko UOKiK

Na wnio­sek stron w wie­lu postę­po­wa­niach sądo­wych swój istot­ny pod­gląd przed­sta­wiał tak­że Urząd Ochro­ny Kon­ku­ren­cji i Kon­su­men­tów. Sta­no­wi­sko Urzę­du jest jed­no­znacz­ne – klau­zu­le indek­sa­cyj­ne odno­szą­ce się do tabe­li kur­so­wej ban­ku są uzna­wa­ne za posta­no­wie­nia nie­do­zwo­lo­ne i powin­ny zostać wyeli­mi­no­wa­ne z umów kre­dy­to­wych. Co wię­cej, UOKIK nie wyklu­cza moż­li­wo­ści cał­ko­wi­te­go unie­waż­nia­nia umów indek­so­wa­nych do CHF oraz deno­mi­no­wa­nych w CHF, jeże­li inte­res kon­su­men­tów na tym nie ucierpi.

Podsumowanie — frankowicze wyroki

Pomi­mo bra­ku jed­no­li­to­ści pol­skie­go orzecz­nic­twa w spra­wach tzw. fran­ko­wi­czów, obec­nie przed pol­ski­mi sąda­mi toczy się kil­ka­dzie­siąt tysię­cy spraw z udzia­łem kre­dy­to­bior­ców. Dotych­czas już wie­lo­krot­nie sta­no­wi­sko w spra­wach fran­ko­wi­czów zaj­mo­wał rów­nież Sąd Naj­wyż­szy. Ten­den­cja, jaką obser­wu­je­my od kil­ku­na­stu mie­się­cy napa­wa opty­mi­zmem, iż spra­wy te będą roz­pa­try­wa­ne z korzy­ścią dla kon­su­men­tów. Pomi­mo, iż media sku­pia­ją się na spra­wach fran­ko­wi­czów, nale­ży zauwa­żyć, iż powódz­twa wyto­czo­ne przez kre­dy­to­bior­ców odno­szą się rów­nież do kre­dy­tów zacią­gnię­tych w innych walu­tach, np. EUR czy USD. Jeże­li posia­da­ją Pań­stwo kre­dyt indek­so­wa­ny do walu­ty obcej bądź deno­mi­no­wa­ny w walu­cie obcej, a pra­gną Pań­stwo wyeli­mi­no­wać nie­do­zwo­lo­ne posta­no­wie­nia znaj­du­ją­ce się w zawar­tej przez Pań­stwa umo­wie, zachę­ca­my do kon­tak­tu z Kan­ce­la­rią Praw­ną Rad­kie­wicz Adwo­ka­ci i Rad­co­wie Praw­ni, któ­ra pro­wa­dzi wie­le spraw mają­cych na celu m.in. unie­waż­nie­nie umów tzw. fran­ko­wi­czów.

Powrót do pod­stro­ny — Pomoc fran­ko­wi­czom