Kwestie wstępne
Kredyty frankowe (indeksowane do CHF i denominowane w CHF) cieszyły się największą popularnością w latach 2005 r. — 2009 r. Po kilku latach od ich zawarcia przez klientów pierwotne zapewnienia o ich stabilności oraz korzyściach dla kredytobiorców (tzw. frankowicze) okazały się nieprawdziwe. Wraz ze wzrostem kursu franka, którego kulminacja przypadła na 2015 r. pojawiły się problemy kredytobiorców związane z płynnością finansową i możliwością spłaty zaciągniętych zobowiązań. Liczne protesty oraz działania informacyjne kredytobiorców, którzy zaczęli walczyć o swoje prawa, zostały dostrzeżone również przez polityków.
W okresie kampanii wyborczej do organów ustawodawczych (Sejm, Senat) oraz kampanii prezydenckiej pojawiły się zapewnienia o chęci pomocy frankowiczom. Pomimo uchwalenia ustawy z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (ustawa frankowa), problem kredytobiorców nadal nie został rozwiązany. W efekcie tego po kilku latach od rozstrzygnięcia wyborów prezydenckich, Prezydent Andrzej Duda wniósł do Sejmu swój projekt nowelizacji ustawy frankowej. Niemniej jednak również on nie został przyjęty z aprobatą przez środowisko frankowiczów. Poniżej przedstawimy założenia ustawy frankowej, zmiany wprowadzone wskutek ostatniej nowelizacji oraz ich skutek dla kredytobiorców.
Ustawa frankowa z dnia 9 października 2015 r.
Ustawa frankowa weszła w życie dnia 19 lutego 2016 r. i wprowadziła zasady przyznawania przez państwo zwrotnego wsparcia finansowego kredytobiorcom posiadającym kredyt mieszkaniowy i znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej.
Wsparcie to zostało ograniczone wyłącznie do osób, które są bezrobotne lub spełniają kryterium dochodowe określone w ustawie. Nadto, ze wsparcia nie mogą skorzystać osoby, których umowa kredytowa została wypowiedziana bądź istnieje jedna z okoliczności szczegółowo określonych w ustawie frankowej (np. posiadanie prawa własności do innego lokalu mieszkalnego bądź domu jednorodzinnego). Co więcej pomoc państwa może zostać udzielana przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy.
Wysokość wsparcia, jakie może zostać udzielone odpowiada wysokości rat kapitałowo – odsetkowych, jednak nie więcej niż 1.500 zł miesięcznie. Wsparcie udzielane przez państwo udzielane jest po złożeniu przez kredytobiorców wniosku i podpisaniu umowy z Bankiem Gospodarstwa Krajowego (dalej: „BGK”).
Wsparcie uzyskane od państwa jest jednak zwrotne, co oznacza, iż kredytobiorca w sytuacjach określonych w ustawie jest zobowiązany do zwrotu całej kwoty, którą uzyskał tytułem wsparcia. Zwrot wsparcia, które uzyskał kredytobiorca powinien rozpocząć się co do zasady w okresie dwóch lat od uzyskania przez kredytobiorcę ostatniej należności od BGK.
Nowela prezydencka do ustawy frankowej
W projekcie nowelizacji tzw. ustawy frankowej, która została wniesiona przez prezydenta – Andrzeja Dudę do Sejmu były postanowienia ustalające zasady udzielania pożyczek na spłatę pozostałej części zadłużenia oraz przewidujące tzw. dobrowolną restrukturyzację oraz utworzenie Funduszu Konwersji (tzw. mechanizmu przewalutowania oraz wiążącej się z nim pomocy państwa). W projekcie tym znalazły się również przepisy umożliwiające częściowe umorzenie środków pochodzących ze wsparcia państwowego pod warunkiem terminowego ich zwrotu.
Ostateczna wersja ustawy frankowej
Niestety w ostatecznie uchwalonej przez Sejm i podpisanej przez Prezydenta noweli ustawy frankowej zabrakło przepisów regulujących tzw. dobrowolną restrukturyzację oraz Fundusz Konwersji, a więc mechanizm przewalutowania. W noweli wydłużono okres, na jaki może być udzielone wsparcie do 36 miesięcy (w miejsce dotychczasowych 18 miesięcy), jak również podwyższono jego maksymalną wysokość do 2.000 zł miesięcznie.
Ustawa frankowa przewiduje możliwość udzielenia pożyczki, jeżeli pomimo sprzedaży nieruchomości, która była przedmiotem kredytowania, uzyskane w ten sposób środki nie pokrywają w całości zobowiązania wobec banku. Pożyczka ta nie może przekraczać kwoty 72.000 zł a kredytobiorca może ubiegać się o promesę pożyczki na przyszłość jeszcze przed sprzedażą nieruchomości.
Skutki ustawy frankowej dla kredytobiorców
Jednym z głównych argumentów za nowelizacją ustawy frankowej było nieefektywne wykorzystanie środków z funduszu powołanego na jej podstawie. Nadto, głosy samych frankowiczów, oczekujących na spełnienie wyborczych obietnic były ważnym czynnikiem podjęcia przez Prezydenta inicjatywy ustawodawczej.
Niestety, już na etapie prac parlamentarnych zlikwidowano mechanizm przewalutowania oraz wiążący się z nim Fundusz Konwersji mający stanowić istotną pomoc dla frankowiczów. Pozostawiono jedynie możliwość pożyczki oraz zreformowano instytucję zwrotnego wsparcia dotychczas funkcjonującego.
Ustawa frankowa, która obowiązywać ma w nowym kształcie począwszy od dnia 1 stycznia 2020 r. w naszej opinii nie spełnia oczekiwań kredytobiorców. Co więcej, nie poprawi ona sytuacji polegającej na znikomym wykorzystywaniu środków z funduszu, co było jednym z głównych założeń wprowadzonych zmian.
Podsumowanie
Podsumowując, ustawa frankowa nie rozwiązała problemu, z jakim na co dzień muszą stykać się kredytobiorcy mający kredyt indeksowany do CHF lub denominowany w CHF. Nadal jedynym sposobem na poprawienie trudnej sytuacji finansowej, w której znaleźli się frankowicze jest kierowanie przez nich spraw na drogę sądową. Jeżeli posiadają Państwo kredyt indeksowany do CHF lub denominowany w CHF, a chcieliby Państwo uzyskać więcej informacji na temat możliwości dochodzenia swych praw przed sądem, zachęcamy do kontaktu z Kancelarią Prawną Radkiewicz Adwokaci i Radcowie Prawni.
Powrót do podstrony — Pomoc frankowiczom